Przepisy polskiego prawa pracy nakładają na pracodawcę obowiązek prowadzenia ewidencji czasu pracy pracownika do celów prawidłowego ustalenia jego wynagrodzenia i innych świadczeń związanych z pracą (art. 149 Kodeksu pracy). Prowadzenie i przechowywanie dokumentacji pracowniczej, w tym dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy należy do podstawowych obowiązków pracodawcy (art. 94 k.p.).
W skład prowadzonej oddzielnie dla każdego pracownika dokumentacji wchodzą m.in. dokumenty dotyczące ewidencjonowania czasu pracy, których treść regulują przepisy rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 10 grudnia 2018 r. w sprawie dokumentacji pracowniczej (Dz. U. z 2018 r. poz. 2369). Dokumenty te obejmują informacje takie jak: liczba przepracowanych godzin oraz godzina rozpoczęcia i zakończenia pracy, liczba godzin przepracowanych w porze nocnej, liczba godzin nadliczbowych, dni wolne od pracy, z oznaczeniem tytułu ich udzielenia, liczba godzin dyżuru oraz godzina rozpoczęcia i zakończenia dyżuru, ze wskazaniem miejsca jego pełnienia, rodzaj i wymiar zwolnień od pracy, rodzaj i wymiar innych usprawiedliwionych nieobecności w pracy, wymiar nieusprawiedliwionych nieobecności w pracy, czas pracy pracownika młodocianego przy pracach wzbronionych młodocianym, których wykonywanie jest dozwolone w celu odbycia przez nich przygotowania zawodowego.
Pragnę podkreślić, że nieprowadzenie dokumentacji pracowniczej oraz nieprzechowywanie dokumentacji pracowniczej przez wymagany okres stanowi wykroczenie przeciwko prawom pracownika i podlega karze grzywny od 1000 zł do 30 000 zł. Wykroczenie stanowi także niewypłacenie w ustalonym terminie wynagrodzenia za pracę lub innego świadczenia przysługującego pracownikowi, a także bezpodstawne obniżenie albo dokonanie bezpodstawnych potrąceń.
Podsumowując powyższe, uprzejmie informuję, że obowiązujące przepisy prawa pracy regulują zagadnienia dotyczące ewidencjonowania czasu pracy przez pracodawców w sposób odpowiedni i wystarczający. Obecnie nie są planowane prace nad zmianą przepisów Kodeksu pracy w powyższym zakresie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej nie posiada odpowiednich kompetencji ustawowych ani nie dysponuje instrumentami prawnymi umożliwiającymi bezpośrednie oddziaływanie na stosowanie prawa pracy przez pracodawców oraz kontroli i egzekwowania przestrzegania praw pracowniczych, nawet w przypadku rażącego naruszania przepisów prawa pracy.
W obecnym stanie prawnym instytucją powołaną do nadzoru i kontroli przestrzegania prawa pracy i ścigania wykroczeń przeciwko prawom pracownika, jest Państwowa Inspekcja Pracy. Inspekcja ta została wyposażona w odpowiednie uprawnienia i środki umożliwiające wykonywanie zadań związanych z nadzorem i kontrolą, a także egzekwowaniem przestrzegania przez pracodawców obowiązujących przepisów prawa. Do uprawnień tych należą, między innymi, prawo swobodnego wstępu i poruszania się po terenie kontrolowanego podmiotu, żądania informacji w sprawach objętych kontrolą, przedłożenia dokumentów związanych z zatrudnianiem pracowników, wydawaniem nakazów usunięcia stwierdzonych naruszeń prawa oraz prawo udziału w postępowaniu w sprawach o wykroczenia przeciwko prawom pracownika w charakterze oskarżyciela publicznego.
Oznacza to, że wszelkie zastrzeżenia i wątpliwości co do zgodności z przepisami prawa pracy działań podejmowanych przez pracodawcę oraz jego postępowania mogą być przedmiotem oceny dokonanej przez inspektora pracy podczas przeprowadzonej kontroli w tym zakresie. W przypadku gdy w jej następstwie okaże się, że u pracodawcy występują nieprawidłowości w zakresie przestrzegania przepisów prawa pracy będzie istniała możliwość podjęcia przez Inspekcję Pracy odpowiedniej interwencji.
źródło: http://www.sejm.gov.pl/
Wytłuszczenia dokonane przez redakcję